Nikodim Milaš, episkop, crkveni kanoničar i politički radnik. Rođen je pod imenom Nikola, u Šibeniku 16. aprila 1845. kao dijete sitnog trgovca Trifuna Milaša, porijeklom iz Cetine, i majke Marije Valmasoni, porijeklom Talijanke. U rodnom je gradu kod franjevaca završio osnovnu školu, a kod jezuita u Zadru gimnaziju. Osnovno bogoslovsko obrazovanje stječe u Sremskim Karlovcima 1866. Iste godine odlazi u Beč studirati filozofiju, koju napušta iduće godine zbog odlaska na Kijevsku duhovnu akademiju. Nјu završava 1871., kada postaje suplent Bogoslovije u Zadru, a naredne godine i profesor crkvenog prava i praktičnog bogoslovlјa. Nedugo zatim postaje i rektor Bogoslovije, što je kao uvjet tražilo monaški čin, zbog čega ga je episkop Stefan Knežević postrigao 1873. u manastiru Dragoviću. Kao rektor na čelu Bogoslovije koju su mogli pohađati samo svršeni gimnazijalci, dakle bila je u statusu visoke škole, nalazi se sve do 1890., kada je po smrti vladike Kneževića imenovan za njegova naslјednika. Već tada se profilirao kao jedan od najupućenijih pravoslavnih kanoničara, s mnoštvom objavlјenih i na strane jezike prevedenih radova, sudjelovanjem na važnim teološkim konferencijama i susretima najvažnijih crkava.
Štaviše, osim u oblastima kanonskog i crkvenog prava važan doprinos dao je i na polјu historijskih nauka, za što mu je preporuka bila zavidno poznavanje nekoliko svjetskih jezika – talijanskog, njemačkog, ruskog, francuskog, kao i grčkog i latinskog. To mu je omogućilo rad na primarnim izvorima, a napose nacionalni žar usmjeren protiv katoličkog prozelitizma visokog klera i državne politike umanjivanja srpskopravoslavnog doprinosa. Zalagao se i uspijevao instalirati srpski jezik u srednje škole, organizirao je i potpomagao prosvjetne i dobrotvorne fondacije, a posebno je kao episkop svojim poslanicama, pastirskim i misionarskim radom učvršćivao pravoslavlјe i srpstvo u Dalmaciji. Istakao se kao značajan ktitor crkvenih i prosvjetnih objekata. Zbog svoje učenosti, radne energije i pravovjernosti, bio je vrlo cijenjen u visokim krugovima, čemu u prilog govori činjenica da je 1886. bio rektor beogradske bogoslovije koju je reformirao po modernim standardima i da mu je 1905. nuđen položaj beogradskog mitropolita. Štoviše, 1906. bio je čak jedan od najozbilјnijih kandidata za izbor patrijarha u Sremskim Karlovcima, čemu se izričito protivila mađarska vlada. Pored svih obaveza pisao je naučne i prigodne članke, okružnice, propovijedi, uređivao crkvena glasila, par brojeva Srpskodalmatinskog magazina, a kao zastupnik u dalmatinskom saboru bio angažiran unutar Srpske stranke, gdje je predvodio njeno desno krilo. Zbog svog čvrstog nacionalnog angažmana bio je neprestano na udaru političke policije, a naročito korumpirane inteligencije iz nacionalnih redova na koju se tako učestalo žali u svojoj autobiografiji. Zbog toga, ali i nekih drugih afera, dosta neuobičajeno za prilike u pravoslavnoj crkvi, 1912. podnosi ostavku na svoj položaj episkopa i povlači se, najprije u Ljublјanu, potom i u Dubrovnik. Međutim, austrijske vlasti su ga i dalјe sumnjičile, štoviše radile mu i premetačine, zbog čega je velik dio njegove građe i gotovih radova trajno propao. Nјegova bibliografija broji preko 180 publiciranih radova u zasebnim knjigama i najrazličitim časopisima, što je rezultiralo da postane počasni član petrogradske i moskovske duhovne akademije, dopisni član SANU, član Društva za novije historije Austrije u Beču, Matice dalmatinske, Matice srpske, Srpskog arheološkog društva i Društva sv. Save u Beogradu.
Umro je na Veliki petak 20. marta 1915. u Dubrovniku, gdje je bio sahranjen u privatnoj grobnici, da bi njegovi zemni ostaci 4. oktobra 1930. bili prenijeti u sarkofag koji se čuva u posebnoj kapeli crkve Sv. Spasa u Šibeniku.