Nada Dimić rođena je 6. septembra 1923. godine u Divoselu kod Gospića. Godine 1938. postala je članica SKOJ-a, a članica Komunističke partije Jugoslavije 1940. Dimić je već u junu 1941. godine u prvom partizanskom odredu u Brezovici kraj Siska sudjelovala u diverzantskim akcijama na pruzi Zagreb-Sisak.
U julu 1941. godine, kada su prekinute veze partijskih organizacija grada i odreda, dobiva zadatak uspostaviti vezu. Odlazi u Sisak, preobučena u muško odijelo, ali je ustaški agenti prepoznaju i hapse. U sisačkom zatvoru je mučena, no kako ništa nije priznala prebacili su je u zagrebački zatvor. Isprebijanu i iscrpljenu, nakon pokušaja samoubojstva, odveli su je u bolnicu, odakle je uz pomoć zagrebačke partijske organizacije uspjela pobjeći na Kordun, u Petrovu goru. Radi s karlovačkom partijskom organizacijom i članom CK KPH Josipom Krašom.
Ustaška policija uhvatila ju je na zadatku 3. decembra 1941. godine u Karlovcu, u akciji prebacivanja ljudi u partizane na Kordun. Na zahtjev da se legitimira, Nada Dimić iz torbice je izvadila revolver i ubila jednog ustaškog agenta. Zatvorena je najprije u Karlovcu, a onda u zatvoru na Savskoj cesti u Zagrebu. U februaru 1942. godine odvedena je u logor Staru Gradišku, gdje je poslije mučenja strijeljana 17. marta 1942. Ime Nade Dimić nosila je zagrebačka tvornica na uglu Erdődyjeve i Branimirove ulice, jedna ulica te škola koju je pohađala u Zemunu. Odlukom predsjednika Federativne Narodne Republike Jugoslavije Josipa Broza Tita, 7. jula 1951. godine, proglašena je narodnom heroinom.