Milan Kašanin, istoričar umjetnosti, književnik, književni kritičar, esejista, muzealac, rodio se u siromašnoj porodici oca Nikole Popovića i majke Anke Kašanin u Belom Manastiru 21. februara 1895 godine. Osnovno obrazovanje stječe u Srpskoj narodnoj osnovnoj školi, a Srpsku veliku pravoslavnu gimnaziju pohađa u Novom Sadu od 1906. do 1814. godine. Buntovni karakter i učešće u demonstracijama poslije ubistva Ferdinanda onemogućile su mu upis na studij filozofije u Zagrebu, tako da 1915. kreće na romansku i slavensku filologiju u Budimpešti. Već nakon prvog semestra bio je mobiliziran, ali je veći dio vremena proveo po raznim bolnicama izbjegavajući front lažnim dijagnozama. U Zagrebu je nastavio studij filozofije, a po okončanju rata odlazi u Novi Sad u Presbiro narodne uprave za Bačku, Baranju i Banat. Tek 1919. odlazi u Pariz studirati istoriju umjetnosti, komparativnu književnost i ruski jezik i književnost, da bi 1923. diplomirao estetiku i istoriju umjetnosti. Napokon se vraća u Beograd gdje je na tamošnjem univerzitetu doktorirao 1926. na temu Bele crkve karanske, njena istorija, arhitektura i živopis. Iduće godine zajedno sa Veljkom Petrovićem objavljuje kapitalno djelo Srpska umetnost u Vojvodini za što dobija nagradu Matice Srpske. Iste godine dobija namještenje u Muzeju savremene umetnosti, najprije kao kustos, a kasnije i kao upravnik, da bi mu princ Pavle Karađorđević 1936. dodijelio mjesto direktora u njegovom muzeju, preteči Narodnog muzeja u Beogradu. Kašanin organizira vrhunske izložbe, uređuje napredne časopise u kojima objavljuje zapažene priloge i likovne kritike, predaje istoriju umjetnosti na Umetničkoj školi u Beogradu. Poslije rata pada u nemilost, prerano ga već 1945. penzionišu, da bi tek 1953. bio reaktiviran na mjestu upravnika Galerije fresaka. Na tom položaju priređuje brojne izložbe srpskog srednjovjekovnog slikarstva širom evropskih metropola i u Latinskoj Americi, drži predavanja na svjetskim univerzitetima, slovom i riječju populariše srpsku nacionalnu baštinu.
Književnim radom se bavi još od gimnazijskih dana kada objavljuje priloge u Obzoru, Književnom jugu, a napose Savremeniku. Pisao je i pripovijetke o vojvođanskom životu, romansirao beogradsku sredinu, objavio brojne eseje o likovnim umjetnicima, jedan odličan pregled srpske srednjovjekovne književnosti, a posebno se istakao esejističkim radom koji vrhuni zbirkom tekstova o srpskim pjesnicima i pripovjedačima Sudbine i ljudi, Beograd 1968. godine. Preminuo je u Beogradu 21. novembra 1981. godine.