Obitelj Josifa Rajačiča doselila se na područje sjeverozapadne Like krajem 17. stoljeća, kada je knez Rajak doveo mnoštvo ljudi iz Banjaluke na područje između Brinja, Otočca i Senja. Nakon završene prve i druge godine filozofije kod pijarista u mađarskom Segedinu, Rajačić je otišao u Beč gdje je studirao latinski jezik, umjetnosti i višu nauku. Kada su se Francuzi u ratu s Austrijom 1809. približili Beču, Rajačić je stupio u đački bataljon. Na poziv gornjokarlovačkog vladike Mojsija Miokovića, uskoro se zamonašio, te je postao arhimandrit manastira Gomirje. 1829. posvećen je za episkopa Dalmatinske eparhije. Čim je pristigao u Šibenik, osnovao je klerikalnu školu, a uskoro je sličnu školu osnovao i u Dubrovniku.
Odlukom Dvorske kancelarije 1833. postao je episkop vršački, a nakon smrti Stefana Stankovića 1842. austrijski car imenovao ga je karlovačkim mitropolitom. Rajačić se u to vrijeme istaknuo u Gornjem domu Požunske dijete svojim značajnim govorom. U njemu je istaknuo kako je srpski narod, usprkos svim privilegijama koje je dobio od Leopolda I, Josipa I, Karla VI i Marije Terezije ostao u podređenom položaju.
Povodom revolucionarnih gibanja 1848. godine, Rajačić je u maju te godine u Srijemskim Karlovcima sazvao narodni sabor, tzv. Majsku skupštinu čiji su učesnici izabrali Rajačića za patrijarha, a Stevana Šupljikca iz Ogulinske regimente za vojvodu. Na Majskoj skupštini doneseni su sljedeći zaključci:
- Srpski narod je “politično slobodan i nezavisan pod Domom austrijskim i obštom Krunom ugarskom”
- Proglašava se Srbska Vojvodina u koju ulaze ‘Srem s Granicom, Baranja, Bačka s Bečejskim distriktom i Šajkaškim batalionom i Banat s Granicom i Distriktom Kikindskim’
- Srpska Vojvodina stupa u ‘politični savez… na temelju slobode i savršene jednakosti’ s Trojednom Kraljevinom Hrvatskom, Slavonijom i Dalmacijom
- Stvara se stalni Narodni odbor kao izvršni organ Narodnog sabora (Skupštine) i imenuju se njegovi članovi
- Priznaje se “vlaška narodna samostalnost”
- Određuje se odbor koji će zaključke Skupštine iznijeti pred vladara i Hrvatski sabor
- Odlučuje se da se posebna delegacija uputi na Slavenski kongres u Prag
Iako je velika većina Srba u prvom zanosu prihvatila zaključke Majske skupštine, ipak je bilo i onih koji su ih smatrali opasnima. U Zagrebu je demokratska struja među Hrvatima, prvenstveno narodnjačka inteligencija i omladina, iskreno pozdravila savez s vojvođanskim Srbima i prihvatila odluke Majske skupštine, dok su konzervativni zazirali od tog saveza.
Zahtjeve s Majske skupštine nisu priznali car Ferdinand i mađarska vlada. Austrijski se car Srbima odužio tek kasnije za učešće u ratu protiv Mađara tako što je 1849. osnovao Srpsko Vojvodstvo i Tamiški Banat koje je obuhvaćalo područje jednog dijela Bačke i Banata i dva srijemska sreza – iločki i rumski.
U doba kontrarevolucije, u vrijeme tzv. Bachovog apsolutizma (1849. — 1860.), Rajačić je čvrsto stajao uz austrijsku vlast. Teško se nosio s ukidanjem Srpskog Vojvodstva 1860. pa je tim povodom uputio svoj protest caru. Car je svojeručnim pismom dozvolio održavanje Narodno-crkvenog sabora koji je otvoren 2. travnja 1861. (tzv. Blagoveštenski sabor). Zadatak toga sabora je bio da, poslije ukidanja Srpskog Vojvodstva i Tamiškog Banata, izloži uvjete pod kojima pristaje na prisajedinjenje ove pokrajine Kraljevini Ugarskoj. Iste godine, 1. decembra 1861., umro je patrijarh Rajačić. Sahranjen je u Sabornoj karlovačkoj crkvi.