Grigor Vitez rodio se u selu Kosovac kod Okučana 15. februara 1911. godine. Književnost je zavolio tokom gimnazijskih dana u Novoj Gradiški, gdje je uživao čitajući djela Ivane Brlić-Mažuranić, Henryka Sienkiewicza, i Julesa Verna. Vitez je tih godina počeo zapisivati narodne pjesme iz svojega kraja, a pred kraj srednje škole počeo je pisati i vlastite stihove. Tokom pohađanja učiteljske škole u Pakracu, štampana mu je prva pjesma Vedar dan.
Vitez, koji se kao učitelj priključio komunistima, 1933. godine počeo je pisati i prozu. Tog je ljeta u Zagreb poslao jednu novelu za almanah mladih naprednih pisaca Prodor. U almanahu su trebala izaći i djela Grgura Karlovčana, Ivana Kovačića, Stevana Carevića i Slobodana Trifunovića. Međutim, policija je uspjela razotkriti štampariju gdje se almanah štampao te je uništila već pripremljen slog.
Nakon Drugog svjetskog rata, u kojem se borio na stani partizana, Vitez je radio u Ministarstvu prosvjete i kao urednik u izdavačkoj kući Mladost. Kao dječji pjesnik proslavio se sredinom 1940-ih, kada su mu radovi objavljivani u listu Radost. Objavio je mnoge zbirke pjesama, a jedna od najljepših je Gdje priče rastu iz 1965. godine. Neka od njegovih najpoznatijih djela su Kad bi drveće hodalo, Sto vukova, Jednog jutra u gaju, Vesele zamke, Naoružane ruže, Povjerenje života i Kao lišće i trava. Njegove pjesme prevođene su na gotovo sve evropske jezike. Osim pjesama pisao je priče i članke za novine i časopise, a prevodio je s ruskog, francuskog i slovenskog. Grigor Vitez umro je 23. novembra 1966. godine u Zagrebu, a sahranjen je u svom rodnom selu.